Annem hamile olduğumu öğrendiğinde, ilk şoku atlatıp ben ikinci şoku verdikten sonra kendine geldiğinde "Kızım Allah sana güç kuvvet versin işin, işimiz çok zor" dediğinde fena bozulmuştum. Hatta uzun bir süre canım annemi tersleyip durmuştum. "Bu kadar büyütme ha 1 ha 2 ne farkeder?" diyerek boyumdan büyük laflar etmiştim. Şimdi anlıyorum (ki ilk 15 günde anlayıp sindirdim) ne demek istediğini. Dünyanın en harika duygusunu yaşıyorum. Gözümün içine bakan 2 çift göz, 2 çift poğaca ayak, 2 çift yumuk el... bütün duygularımı ikiyle çarpsanız az gelir. Ama gel gör ki "ha 1 ha 2" derken benim hiç birşeyden haberim yokmuş. Bütün harika duyguları çarptıgınız gibi koliği, uykusuzlugu, yorgunluğu da sadece iki ile çarpınca ne demek istediğimi anlarsınız.
Önceleri çok direndim tek başıma bakıcam diye.. Hatta yardım için çırpınan insanlara bile "ben hallederim" dedim. (lohusa bunalımı da diyebiliriz :) ) Sonra yavas yavas kabullenme süreci, arkasından hergüne yardımcı kadın ve en sonunda annelerin de dönüşümlü yardımına yalvaracak düzeye geldim...
Şimdi üç kadın altından kalkıyoruz ya da kalktığımızı sanıyoruz. :)
Sonuç olarak, tuvalete gidecek vaktim olmasın, yemek yemeği unatayım hatta uykunun ne olduğunu hatırlamayayım ne farkeder? Ben dünyanın en mutlu kadınıyım...
Kendime Not: Lütfen saçlarını kurutmayı unutma sonra boynun tutuluyor ve küçük canavarları kaldırırken zorlanıyorsun!
Banyoya vakit bulman da biseydir :p
YanıtlaSil