Havaların ısınmasını fırsat bilip bebelerinde alıştırma yapmaları için kendimizi sokaklara atalım dedik... Oyyy oyy oy!
Bir önceki postta bahsettiğim tüm aşamalardan geçip kendimizi arabaya attık. Yolda tabii ki çığlık kıyamet ve sonra derin bir sessizlik :) Bingo uykuya daldılar!
İstikamet Kalamış parkıydı . Hatta uzun zamandır buluşmayı planladığımız İnstagram arkadaşım Gamze'yle sonunda kavuşacaktık. Ancak gittik ki Kalamış Parkı'nın yerinde yeller esiyor. Bizde dedik ki Fenerbahçeye gidelim. Sorunsuzca çocukları parka kadar götürmeyi başarıp parkta 4-5 tur attıktan sonra mışıl mışıl uyumalarını fırsat bilip Romantika'da birer çay içmeyi teklif ettim. Ah be kadın bilmez misin yavrularının huyunu neden yaparsın böyle şovlar :)
Bahçesinde güzel havanın keyfini çıkartacaktım sözde. Hep uzaktan gördüğüm, "arabalarında uyuyan bebekli kadınlar" gibi çayımı yudumlayıp denizi seyredecektim!!!
Oturacağımız masaya "ayy maşallah ne tatlılar" naralarıyla ulaştık. Oturduk. Daha çok sandalye kapmaca oynayacağımız bir gün olacağından habersizdim. Bir anda müzik başlar ve kalkarsın ya... Bir anda çığlıkla oturduğum yerden zıpladım. İlk kurşunu Atlas sıkmıştı! Allah'ım o nasıl bir haykırış, o nasıl bir kıyamet. Zannedersin ki çocuğumu kesiyorlar. Hemen hoop kucakladım." Pışş pışş tamam annecim burdayım bak ne güzel bi yerdeyiz...." Olacak gibi değil, yardımcımızın kucağına verdim. Çoğu zaman işe yaradığı gibi bu seferde işe yaramış Atlas mutlu mutlu etrafına bakınmaya başlamıştı. Tamam dedim ben çayları almaya gidiyorum (gitmedim koştum da diyebiliriz :) ) Bir döndüm Aras "kardeşim ağlarsa bende ağlarım benim neyim eksik arkadaş" demiş başlamış ağlamaya. Neyse O'nu da sakinleştirdik arabasına tekrar oturttuk. Sonra bir baktım Atlas yine uyarı atışlarına başlamış "Anne kucak" diye eller kollar hareketli söyleniyor. Çocuğu tekrar krize girene kadar oturtmıyım arabada kucağıma aalayım diyip kaldırdım. Sırasıyla bi Aras bi Atlas bazen ikisi birlikte ağlamaya devam ettiler.
Sonra bir anda bize "maşallahlar inşallahlar" yağdıran yan masanın toparlandığını farkettim. Beklenen son.kadınlar tası tarağı toplayıp masa değiştirdiler.
Kızsam mı üzülsem mi utansam mı naapsam bilemedim...
Zaten bizim bebelerinde daha fazla dayanacak hali kalmamıştı. Toparlandık kalktık.
Çay mı? Tabii ki içemedim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder