Yaklaşık 3 ay önce, yeni bir seviye atlayarak bezlerden kurtulduk.
Önce şunu söylemem gerekiyor ki hiç korktuğum gibi geçmedi. Kısa zaman içinde halettik kurtulduk. Nasıl mı?
Daha önceki postta yazdığım gibi, ayağımın kırık olduğu dönemde alıştırma turlarına başlamış ve psikolojik olarak hep beraber hazırlanmıştık. Ayrıca dip not olarak söyleyeceğim başka bir şey var o da; "çocuk bu unutur" diyip tutamayacağınız sözler vermeyin. Ayağımdan alçının çıktığını gördükleri ilk gün "kilot aldın mı?" diye karşıladılar evde beni.(insan bi "geçmiş olsun, sonunda kurtuldun annecim" falan der ) El mahkum ertesi gün çıkıp aldık. Ya da aldığımızı sandık.
Haftasonuna denk getirdik ki evde tam tekmil uğraşabilelim.
Sabah uyandıkları gibi bezlerimizi çıkarttık ve artık bir daha bez takmayacağımızı, büyüdüklerini söyledik. Oturduk heyecanla neler olacağını beklemeye başladık. Oyuna daldıkları bir anda hooop küçük bir göl... Kazalar olabilir, hadi tuvalete gidelim, çişin geldi mi, kakan var mı diye uzayıp giden cümlelerle hiç abartmıyorum ilk günün sonunda evde giydirecek kilot kalmadı. Yıka kurut, çocukları yıka üst değiştir şeklinde sonsuz bir döngüye girdik. Tüm bu süreç 3. gün bitmişti diyebilirim. Sadece gece işinde başarısız olduk uzunca bir süre. Kat kat çarşaf, koruyucu, alez her türlü önlemi aldım yatırdım. Ya ben geç kalıyordum ya da tuvalet için kaldırdığımda kıyametler kopuyordu. Bırak rahatsız olup kalkacaklar öyle öyle alışacaklar dediler, yok! ne bi rahatsızlık ne bir uyanma. Sonunda çareyi Prima'nın sadece Migroslarda satılan kilot gibi giyilen bezlerinde buldum. O şekilde giyildiği için "gece kilodumuzu giyip yatıyoruz" dedim ve yatırdım. Bir süre sonra sabahları da kuru kalkmaya başladılar ve bu aşamayı da bu şekilde hallettik.
İşin püf noktalarına gelecek olursak, kararlı olmak en büyük şart bence. Çıkarttıktan sonra ortada bez bırakmamak, ilk günler her yarım saatte bir çişin var mı kakan var mı diye sormak, kaçırsa bile o an alıp tuvalete götürmek. Ve asla ama asla kızmamak yorulduğunuzu usandığınızı belli etmemek. Her şeyin normal olduğu izlenimini vermek.
Yolun başında olan tüm annelere kolaylıklar diliyorum ve diyorum ki "Yolun sonu aydınlık gelsenize" :))
Sevgiler,
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder